Rozdział 32 Wyznanie win.

Wszystkich zdziwiło to, że Elizabeth nawet nie jęknęła, gdy Elsa wyszarpywała odłamki lodu wbite w jej ciało. Wciąż patrzyła błędnym wzrokiem przed siebie jakby nic nie czuła. Elsa myślała, że chociaż sprawi jej najmniejszy ból przy ty, ale na próżno. Gdy wyjęła ostatni odłamek, wrzuciła go do pojemnika z pozostałymi. Już dawno by się rozmroziły, gdyby nie zimne powietrze wywołane przez Elsę w komnacie. Może to było spowodowane po śnieżycy lub takie było nastawienie jej do Elizabeth. Nienawidziła jej szczerze z całego serca. Chciała powbijać ją na lodowe pale lub ciąć ją ostrymi kawałkami aż powoli się wykrwawi. Wiedziała, że to nie jest do niej podobne, ale myśl co zrobiła Jackowi była o wiele silniejsza. Odeszła szybko od niej piorunując ją spojrzeniem. Anna podeszła do niej widząc postawę siostry. Wiedziała, że nie jest w stanie normalnie porozmawiać z nią. Ona też ledwo się powstrzymywała, aby nie przynieść jakiejś patelni z kuchni i nie rąbnąć ją w ten sfajczony łeb. Otrząsnęła się i zmusiła na łagodny ton nie wyrażający nienawiści i obrzydzenia.

-No to już. Czekamy! Po co tu przyszłaś?!- mówiła to składając ręce w krzyż na piersi.

Elizabeth oprzytomniała i znów na jej twarzy wystąpiła skrucha. Nie potrafiła przez dłuższy czas utkwić w nich spojrzenia.

-Już wam mówiłam. Chcę wam pomóc odzyskać Jacka.- Elsa  prychnęła odwracając wzrok. Znów na jej twarzy było widoczne szczere obrzydzenie.

-Naprawdę uwierzcie! Dostrzegłam teraz co ja zrobiłam. Jest mi tak głupio. Zasłużyłam na nienawiść z waszej strony, ale Jack jest w potrzebie. Jeżeli chcemy go ratować to musimy się śpieszyć.-

-Co jest Frostowi?!- włączył się Kristoff, podchodząc do Anny.                            

-Wiecie kto to jest Mrok?- spytała przenosząc wzrok po kolei na wszystkich. Na końcu został utkwiony w Elsie.

-Tak- odezwała się wreszcie, ale nadal na nią nie patrząc.- Jack mi o nim opowiadał. Mówił, że groził światu i strażnikom. Chciał pozbawić dzieci wiary w nich i przejąć władzę. Pokonali go i teraz jest ich najniebezpieczniejszym wrogiem.-

-Tak. Pewnie nie wspominał o mnie.-

-Wspominał. My w swoim związku byliśmy blisko! Mówił mi o wszystkim, bo szczerze mnie kochał z wzajemnością! Nawet powiedział o tobie! Obwiniał się o niby twoją śmierć, a teraz tak go urządziłaś!- teraz przeszywała ją wzrokiem, gdyby mógł zabijać Elizabeth już byłaby martwa.

-Wiem! Teraz widzę, że się myliłam. Wy naprawdę się kochacie. A ty Elso nie jesteś taka słaba jak przypuszczałam. Uważałam, że Jack na ciebie nie zasługuje i tylko ja jestem go warta. Ale teraz wiem, że to ja nie jestem warta jego. Jak on cię kocha! Ile bym dała aby mnie tak pokochał.-

-Przecież to zrobiłaś! Odebrałaś mu wolną wolę i zabrałaś go mnie!!!-

-Tak, ale to już przeszłość.-

-Słucham!!!- podeszła do niej szybkim krokiem, ale została zatrzymana przez Kristoffa. Na rękach rozprzestrzeniał się lód podobny do szronu, ale o wiele mocniejszy. Wyglądał jakby założyła sobie rękawicę bokserskie.

-Naprawdę! Zrobiłam to nie przeczę, ale Jack już nie należy do mnie. Mrok przejął jego umysł. Zapomniał o wszystkim oprócz jego. Przedtem pamiętał mnie, ale Mrok przeciął nasze połączenie.

-Podobno jestem idiotą, ale myślę, że nikt nie wie o co ci chodzi!- Kristoff popatrzył na nią zdezorientowany.

-Spętaliśmy Jacka bardzo starymi zaklęciami wiążącymi. Mrok znalazł je w opuszczony zamku Simona. Natrafił na rytuał podczas, którego można narzucać swoją wolę na inną osobę. Do tego Jack miał wypalone pradawne znaki i był skuty specjalnymi kajdanami. Gdy wszystko było gotowe, trzeba było czekać tylko na pełnie. Zeszłej nocy połączyliśmy wspólną krew i złączyła nas. Ale jest w tym wszystkim kruczek. Osoba musi się oddać temu, kto chcę nad nim panować, a więź jest utrwalona w magicznych kamieniach. Mój został zniszczony i nie jestem w więzi. Jack mnie nie pamięta i jest teraz wiernym sługą Mroka.-

Wszyscy wytrzeszczyli oczy. Wszystkich zdumiał napływ tak wielu informacji, aż rozbolały ich głowy. Kristoff aż usiadł koło Anny na łóżku, a Elsa chodziła nerwowo koło nich. Widząc ich postawę Elizabeth nadal mówiła dalej.

-Naprawdę musimy się śpieszyć. Mrok przejmuję jego umysł i będzie trudniej do wyrwać. Wiem, że macie mieszane uczucia co do mnie, ale zrobię wszystko aby mu pomóc. Gdy będzie cały i zdrowy, odejdę i nigdy mnie nie ujrzycie.-

-Zgoda!- od razu odparła Esa.

-Ale jak chcesz go uratować?-

-Tego…właśnie nie w-wiem?-

-SŁUCHAM!!!- wykrzyknęła Elsa.

-Przychodzisz tu, mówisz to wszystko. Gadasz o swojej zmianie i o tym, że musimy się spieszyć, a nie wiesz jak mu pomóc!!!- podeszła do niej na tyle blisko, że Kristoff momentalnie zerwał się i staną między nimi. Nie chciał chronić Elizabeth, ale wiedział, że ona wie więcej niż oni.

-Lepiej abyś coś wymyśliła zanim…- wywarczała przez zęby.

-Poczekaj!- krzyknęła zasłaniając się rękami.

-Wiem chyba co trzeba zrobić, ale nie jest to bezpieczne.-

-Mam to gdzieś!!! Jack jest zagrożony, a nawet cały świat przez tego psyhola. Nie obchodzi mnie to ile muszę wycierpieć bo już przebolałam dużo. Zrobię wszystko dla Jacka!!!-

-Dobrze! Trzeba wezwać Księżyc!-oznajmiła z powagą.

-CO!!!???- zawołali wszyscy.