Rozdział 43 Bliźniak?

 Nareszcie! Elsa już miała serdecznie dość! Nie przyzwyczaiła do gigantycznego białego wilka, który teraz biegł z zawrotną prędkością przez bardzo gęsty las. Już i tak ją to dziwiło, jakim cudem to, że jest nieśmiertelna uratują przed wylądowaniem na jakimś drzewie? I jeszcze Jack jej w tym nie pomagał. On czuł się świetnie. Krzyczał wstawał i udawał, że balansuje. Chłopcy…prychnęła. Od dawna już nie miała chwili wytchnienia. Miała nadzieję, że jeżeli znajdą Jack i go odzyska od razu poczuję się lepiej. Niestety, na początku była w totalnej euforii, ale teraz jest wykończona. Od ponad dwóch dni nie przymrużyła oka, nie mówiąc, że czuję się teraz fatalnie. Czemu nieśmiertelni mają tak samo jak śmiertelni? Może chociaż jakiś butik z kawą dla wieczny.

Nagle znajdowała się w jakimś dziwnym domu. Było tu ponuro i ciemno. W oddali widniała zarys jakiejś twarzy. Chłopca. Był jeszcze bardzo młody. Miał kruczoczarne włosy, które idealnie pasowały do brązowych włosów. Wszystko to podkreślała lekka opalenizna lub to była jego naturalna karnacja. Siedział w koncie chyba swojej sypialni i przeglądał jakieś kartki. Elsa powoli, bo jakoś miała dziwnie ciężkie nogi powłuczyła się w jego stronę. Po kilu minutach, nareszcie stała nad nim. Okazało się, że ma tam jakieś karty do grania. Widziała na nich jakieś magiczne stworzenia. Smoki, gobliny, bogowie, herosi i nawet postaci z baśni. Ujrzała Św. Mikołaja, Zębuszke, Zająca wielkanocnego i Piaskowego Ludka. Wpatrywał się w nie i mruczał coś pod nosem. Elsa zauważyła jaką przyjemność sprawiało mu samo ich przeglądanie i układanie. Nagle do cichego i spokojnego pokoju, weszła dziewczynka. Była całkowitym przeciwieństwem tego chłopca. Oczy miała w kolorze miodu, a włosy jak czyste złoto. Była wyższa i wyglądała na starszą, ale musiała przyznać, że zauważyła podobieństwo. Mimo tak dzielących ich różnic widziała podobną sylwetkę, rysy twarzy a nawet sposób mówienia. Pewnie są rodzeństwem.

Oh, a ty znowu przeglądasz te głupie karty. One są beznadziejne! Choć ze mną na dół  Noah, będzie o wiele ciekawiej. –zaproponowała z entuzjazmem.

-Nie dzięki Eve. Wolę tu posiedzieć.-

-Oh jesteś niemożliwy. No weź świeci słońce i jest ciepło, a ty siedzisz w tej swojej norze.-

-Eve przestań! Tu mi dobrze…- odparł lekko podnosząc głos. Dziewczyna jeszcze raz spiorunowała go wzrokiem i wyszła zatrzaskując drzwi. Huk był ogromny, ale po chwili znikał w tym pokoju, jakby się wchłaniał z ciemnością. Chłopak, który podobno ma na imię Noah, znów opuścił głowę. Tym razem już nie patrzył w karty, ale przed siebie. Elsa niemal poczuła, jak patrzy na nią. Na pewno ją zauważył. Serce zabiło jej mocniej, Chłopak uśmiechnął się dziwnie do niej i zaczął przeczesywać ręką swoje średnie włosy.

Nagle Elsa niemal poczuła ucisk na ramieniu, zimny i nieprzyjazny. Otworzyła nagle oczy i nagle znalazła się na podłodze. Widocznie zasnęła, chociaż było to prawie niemożliwe podczas przejażdżki. Teraz zauważyła, że była cała owinięta kocem i razem z nim zleciała z łóżka. Poczuła jak kropelki potu spływają jej po czole i miała przyśpieszony oddech. Mimo iż spała to czułą się jakby przebiegła maraton. Sen nic nie pomógł, na zmęczenie. Nie chciała już znów zasypiać, bo prawdę mówiąc bała się kolejnego tak realistycznego snu. Wszystko z niego zapamiętała, a praktycznie nigdy tak nie jest. Wstała i rzuciła z powrotem koc na łóżko. Pobiegła, jeszcze trochę otępiała do swojej kosmetyczki. Przejrzała się w lustrze i znów powinna mieś koszmary następnej nocy. Wyglądała jeszcze gorzej niż myślała. We włosach sterczały jej urywki gałęzi i listków, a włosy były i tak niemal spięte w ohydny warkocz. Twarz pobrudzona, czymś ciemnym i lekko posiniaczona na boku. Ubranie wyczarowane przez Elizabeth też było porozdzierane i brudne. Elsa nie mogła tak wyjść. Poleciała szybko do swojej prywatnej łazienki i zaczęła napuszczać wodę. Szybko rozpuściła i tak rozczochrane włosy i powyjmowała ozdoby pamiątkowe z lasu. Gdy woda byłą już na odpowiednim poziomie rozebrała się i wskoczyła do ciepłej wody. Tego jej było trzeba. Od tak dawna nie robiła nic dla siebie, a taka mała rzecz, od razu ją zrelaksowała. Niechętnie z niej wyszła i poszła do szafy. Wybrała coś lekkiego i wygodnego. Nie miała dziś w głowie jakiś zadań królowej. Chciała spędzić go z Jackiem. Wybrała krótką białą spódniczkę, wyglądającą jak płatki ,śniegu i do tego niebieską bluzkę. Była wykonana z jedwabnego materiału, który lśnił za najmniejszym ruchem lub dotknięciem. Podeszłą teraz do lusterka i tym razem nie wystraszył ja swój widok. To jakieś postępy! Nałożyła szybko makiaż i nawet nie chciało, jej się zaplątywać włosów. Pozostawiła je rozpuszczone popadające falami na ramiona. Już chciała pobiec do drzwi, gdy zauważyła coś błyszczącego w świetle. Tak to ona!!!! Jej prezent od Jacka., róża zrobiona całkowicie z lodu, leżała cała na jej szafce. Była taka jak kiedyś, a nawet piękniejsza. Płatki jakby się bardziej rozłożyły i zaróżowiły. Lśniła i odbijała światło słoneczne. Nie była już czarna i brzydka, lecz piękna. Przytuliła ją odruchowo do piersi i wstawiła do kryształowego wazonu. Spojrzała na nią jeszcze przez chwilę i wybiegła z pokoju. Chciała już z całych sił pobiec w stronę komnaty Jacka i uwiesić mu się na szyi, ale nagle poczuła niebiański zapach. Wszędzie i na końcu świata by go rozpoznała…czekolada. Od razu sobie przypomniała, że od wielu dni nic nie jadał. Zaczęło jej burczeć w brzuchu, tak głośno, ze sama się go przestraszyła. Nogi same ją poniosły na dół do kuchni. Zapach robił się coraz mocniejszy i Elsa aż lekko obśliniona weszła dalej. Otworzyła z rozmachem drzwi do jadalni i zobaczyła tam wszystkich,. Anna i Kristoff siedzieli przy stolę koło siebie rozmawiając wesoło i jedząc placki. Obok okna stał oparty o ścianę Jack. Ku zdziwieniu Elsy, ktoś stał koło niego. Aż zdrętwiała…Zobaczyła dwie prawie identyczne osoby. Gdyby nie to, że ten drugi miał dłuższe włosy, możliwe, że by ich nie rozpoznała. Takie same błękitne oczy, blada cera, śnieżnobiałe włosy, a nawet postawa i wzrost. On był ubrany na biało, a Jack jeszcze nosił ubiór od Mroka. Materiał na ramieniu, był cały i nie było najmniejszego rozdarcia. Jack przestał cicho mówić do swojego towarzysza i spojrzał na nią. Uśmiechnął się momentalnie i tak samo znalazł się przy niej. Ucałował ją  delikatnie w usta i spojrzał przenikliwie.

-Co?-

-Nie nic! Tylko już się przyzwyczaiłem do mojej leśnej nimfy, a teraz znów mam królową śniegu.- uśmiechnął się żartobliwie. Elsa zrozumiała, że pamięta jej wygląd zanim dojechali tutaj. Zrobiło jej się ciepło i znów pojawił się rumieniec. Jack zaśmiał się i pogładził jej policzek. Czując, że zaraz zrobi się jeszcze bardziej czerwona odezwała się szybko.

-Kto to jest?- zapytała i nie musiała udawać zdziwienia. Widziała tego człowieka po raz pierwszy w życiu, a on tak był podobny do Jacka.

-Przecież dobrze wiesz…- znów omamił ją swoim łobuzerskim uśmieszkiem.

-Nie wygłupiaj się. Przecież go nie znam. A on wygląda prawie tak samo jak ty…- musiała to powiedzieć na głos, bo to było troszkę dziwne. Jack pociągną ją zachęcająco za sobą w stronę nowego przybysza. Zrobiło się jeszcze dziwniej, gdy uśmiechnął się tak jak Jack w tej chwili.

-Czy możecie mi to jakoś wytłumaczyć. Masz brata bliźniaka, albo co?- znów się wyszczerzyli i wymienili szybkie spojrzenie.

-Coś w tym stylu.- mruknął wzruszając ramionami.

-Dobra nie bajeruj jej już. Widzisz, że nie rozumie.- głos mieli podobny, ale tego drugiego był głębszy i groźniejszy, podobny do powarkiwania co jakiś czas.

-Dobra…Chris.- Elsa teraz chociaż wiedział podstawy.

-Ej mówiłem ci chyba to jakieś milion razy, że Christopher.- przewrócił oczami.

-Tak ale to było ponad 50 lat temu, może zmieniłeś zdanie, ale ja nie. Więc Elso to jest Chris i jest moim opiekunem.- Elsa już teraz nic nie rozumiała. To Jack ma dwóch opiekunów?- usłyszała śmiech Chrisa.

-Nie. Ma jednego, ale mógłby mieć więcej. Jest strasznie upierdliwy i pakuję się w kłopoty. Szczerze nie wiem czy inni sobie z nim poradzili.-

-Przecież jego opiekunem jest gigantyczny biały wilk.- powiedziała to z lekką irytacją.

-Tak to on. To jest jego ludzka forma, ale paskudniejsza od drugiej.- Chris szturchnął Jacka mocno łokciem w bok.

-Yyyy… Przepraszam nie wiedziałam. –

-Nic nie szkodzi. Jack jest zły, bo przegrał zakąś. Biegam szybciej od jego fruwającego tyłka.- tym razem to Jack nadepną mu mocno na nogę.

-Hej to prawda i teraz będziesz pomagał mnie czesać.- Jack nie był widocznie zadowolony z tego powodu, ale wzruszył obojętnie ramionami. Christ wyszczerzył się triumfująco i popatrzył na Elsę.

-Pewnie masz dużo pytań.- powiedział łagodnie.

-Tak. –

-To może zacznijmy od śniadania jestem głodny jak wilk. –Elsa i Jack zaśmiali się głośno i dopiero teraz sobie przypomniała o rozchodzącym się zapachu czekolady. Znów usłyszała domagający się jedzenia żołądek. Jack zauważył i usłyszał to i na chwilę pobiegł do kuchni.

-Po co poszedł?- Chris obojętnie wzruszył ramionami.

-Myślałam, że wiesz, skoro jesteś jego opiekunem?-

-To nie tak działa. Wyczuwałam Jack, jak jest w potrzebie, albo ja tego chcę, ale teraz on ma własne sprawy, Nie muszę węszyć. –poczuła się dziwnie tego słuchając.

-Pewnie się zastanawiasz dlaczego jesteśmy tacy do siebie podobni?- spytał obojętnie.

-Tak…- powiedziała ze szczerym zainteresowaniem i lekko podniesionym głosem.

-Obdarzony, który ma specjalne tendencję do pakowania się w kłopoty, a Jack z pewnością zalicza się na pierwsze miejsce, dostaje opiekuna, który ma go bronić i nauczyć posługiwać się darem. Do tego przyjmuje dwie postaci. Jedna jak sama widziałaś jest zwierzęca, a druga człowiecza. Jesteśmy ze sobą związani mocą Elso i dlatego wyglądały prawie tak samo.

-A dlaczego wilk, a nie inne zwierze?-

-Wilk najlepiej opisuję charakter Jack. Wolt, prawie nie ujarzmiony. Mógłbym też wymieniać lekkomyślny i tak dalej, ale zajmie to za dużo czasu. Opiekunowie przyjmują pierwszą formę, która jest odzwierciedleniem duszy chronionego. – Elsa była zdumiona tymi informacjami.

-Długo jesteś jego opiekunem?-

-Zaczęło się od urwania kontaktów z Elizabeth. Był gubiony i do tego wywołał tą światowa śnieżycę. Księżyc to dostrzegł i uznał, że potrzebna mu pomoc.- Elsa chciała zapytać  jeszcze tyle rzeczy, ale nagle wparował tu Jack. Niósł coś za plecami, cały rozgromiony. Chris chyba wiedział po co poszedł, bo śmiał się cicho. Jack podszedł do niej i podał jej coś małego i błyszczącego. Była to mała lodowa kuleczka. Elsa nie wiedziała co to i po co jej to dał. Spojrzała na niego pytająco, ale nie musiał nic mówić. Kuleczka zaczęła rosnąć i nagle zmieniła się w wielkie czekoladowe serce. Miało piękne zdobienia jakby szron zrobiony z białej czekolady, które świetnie wyglądało na tle ciemnej. Else zatkało.

-Podoba ci się?- spytał nieśmiało, ale mu nie odpowiedziała.

-Myślałem, że lubisz czekoladę.- spojrzał złowrogo na Annę.

-Jest piękne. I ty myślisz, że je zjem?- nie mogła by.

-Owszem, możesz bo to nie jest wieczne .Widziałem, że nie będziesz chciała tego spróbować więc nie jest nie roztapiane…- poszli do stołu i usiedli wszyscy koło siebie. Elsa podzieliła serduszko pomiędzy przyjaciół i od razu wiedział co Jack mówi. Była strasznie głodna i poza tym nie wie czy by wytrzymała by go nie zjeść. Po chwili weszła ich gosposia i podała wszystkim tacę z jedzeniem. Wszyscy chmurnie zagarnęli świeże placki z jabłkami i zajadali się…Było cudownie i słodko!