Rozdział 35 Córka Simona.

 Od dawna, niektóre osoby pytały się co ze sprawą nieśmiertelności Jacka i śmiertelnością Elsy. Ten rozdział rozwieje wasze dlematy. Wprowadzi coś nowego i wyjaśnia jak można pomóc Jackowi. 

Mam nadzieję, że was nie zanudzi, a wręcz przeciwnie wciągnie i zachęci do dalszego czytania.                                 

Wszystkie ich lęki znikły, a zastąpił je podziw. Nagle w swoich głowach usłyszeli piękny i zniewalający głos.

Jesteście bardzo odważni wzywając mnie tutaj. Nikt się tego nie ośmielił. Dlatego jestem bardzo

ciekaw ,,dlaczego’’.

Nikt nie odpowiedział, wciąż stali tak wpatrując się w cudowny obraz. Zastanawiali się  czy powinni zamknąć na chwilę oczy, aby się przekonać. Ale nie mogli, oczy im łzawiły, bo nawet nie chcieli mrugać. Usłyszeli niebiański śmiech. Rozchodził się lekko i płynnie w ich głowach.

Śmiertelnicy są naprawdę zabawni, ale nie chcieliście mnie wezwać aby się popatrzeć. Mówcie więc o co wam chodzi. Mam wiele światów do obrony.

Elizabeth pierwsza się otrząsnęła i zwróciła się do pozostałych. Zrozumieli i podeszli do niej bliżej. Szli powoli nie spuszczając wzroku od Księżyca. Wreszcie gdy się zrównali Elizabeth zaczęła

-Panie wiem, ze masz wiele na głowie, ale musimy cię prosić o pomoc.- mówiła powoli i płynnie co nie przychodziło jej łatwo.

Wiem już o co wam chodzi. O Jacka. Prawda?

-Tak. O niego. Prosimy cię o pomoc. Przez moje błędy i Twojego obdarzonego Mroka, Jack został związany zaklęciem. Nie ma własnej woli i jest sługą ciemności. Nie wiemy jak mu pomóc.- na twarzy Księżyca pojawił się głęboki smutek, ale w oczach płynny miód zmienił się w ogień.

Tak. Wiem, że moim niedopatrzeniem było danie mocy Mrokowi. Ale kiedyś był inny. Widziałem w nim iskrę. Ciemność nie jest zła. To przez niego taka się wydaje. Naprawdę jest przyjemna i kojąca. Widziałem co on robi i wiem jak wam pomóc, ale postawię warunek.

Wszyscy poza Elsa się wzdrygnęli z niepewności. Ona zrobiła jeszcze mały krok do przodu wyróżniając się. Pierwszy raz zabrała głos

-Księżycu. Wiem, że nie jestem wybrana przez ciebie. Wiem, że się mną nie interesujesz, ale Jack jest dla mnie wszystkim. Zrobię wszystko, alby mu pomóc. Przyrzekam ci, że zrobię cokolwiek zechcesz, ale pomóż mu.- ostatnie słowa powiedziała płacząc. Łzy leciały po jej policzkach prosto do jeziora, które niszczył spokojną taflę. Księżyc uśmiechną się promiennie do niej ukazując śnieżno białe, ale zarazem srebrne zęby.

Elso. Myślisz, ze się tobą nie interesuję? Oh jakże się mylisz. Uważasz, że mógłbym zostawić samego kogoś takiego jak ty. Jesteś obdarzona Elso, a to cud. Widziałem twoje zmagania przez twoje życie i widziałem jak się ono poprawiło, gdy przysłałem do ciebie Jacka.

-Co? Ty przysłałeś do mnie Jacka?!- wytrzeszczyła oczy i od razu się zarumieniła.

Tak, ja. Elso jesteś bardzo ważna dla mnie. Wiem, że muszę ci coś zdradzić i musisz mi pozwolić przyznać ci się do tego. To jest mój warunek pomocy. Musisz mnie wysłuchać i w pełni zrozumieć. Przyjmiesz prawdę na swoje barki i będziesz z tym normalnie żyć?

Elsa nie wiedziała o co chodzi. Jakie brzemię i prawda? Czego nie wiedziała i musiała się dowiedzieć?

Odwróciła głowę do reszty. Nie patrzyli na nią tylko na Księżyca. Nawet Anna. Szukała jej wzroku wreszcie znalazła. Spojrzała na nią lekko czerwonymi oczami. Rozumiała to, ona też praktycznie nie zamykała oczu. To wszystko jest jak sen, z którego nie chce się obudzić. Skinęła porozumiewawczo głową, że wszystkie jej decyzje są podobne do jej. Elsa lekko rozluźniona znów stała prosto ku Księżycowi. Zamknęła na chwile oczy. Dopiero teraz zrozumiała jak jej tego brakowało. Odcięcie się chwilowe od wszystkiego, zanurzenie się w spokojniej ciemności. Teraz wszystko jest jasne. Mrok miał przynosić ludziom ciszę i spokój. Chwilę tylko dla nich, bezpieczną i własną. Otworzyła oczy i spojrzała na niego. Znów się uśmiechnął jakby wiedział co pomyślała.

-Jestem gotowa!- powiedziała już pewnie i bez zawahania.

Dobrze. Cofnijmy się do początku początków. Wiesz już, że Simon był pierwszym obdarzonym przeze mnie człowiekiem mocą lodu. Był bardzo dobry. Pomagał innym bezinteresownie i miał na celu niesienie ochrony. Był też bardzo troskliwy i mądry. On pierwszy dostrzegł to jak wszystko na siebie wpływa. Jak nic nie jest złe tylko dobre. Wiedział, ze coś musi się wydarzyć aby się zmieniło na gorsze. Dałem mu wtedy moc i zacząłem obdarzać osoby niezwykłymi zdolnościami. Mieli za zadanie ochraniać innych. Byłem z niego bardzo dumny. Żył przez wiele lat rozwijając swoje zdolności. Podarowałem mu zaklęcia i przedmioty, aby się dalej rozwijał. Wszystko było piękne…ale jak było musiało się skończyć. Znów nie dostrzegłem niebezpieczeństwa. W mieście zaczął się kształcić nowy potężny ród. Ród Cienia. Chcieli zawładnąć światem i zniszczyć wszelkie dobro i nadzieję. Simon dzielnie z nimi walczył, ale mieli przewagę. Miał wtedy żonę i córkę.

W tym momencie Księżyc zastopował i wyrwał się z głębokiej zadumy. Spojrzał znacząco na Else. W oczach jawiły się płomyki, ale nie gniewu tylko rozpaczy i żalu. Elsa nie wiedziała o co chodzi. Dlaczego tak na nią patrzył?

-Czemu mi to opowiadasz?-

Musisz poznać swoją historię Elso. Gdy ją zrozumiesz, nie będziesz już samotna i zagubiona. Gdy Jack poznał swoją przeszłość zrozumiał swoje przeznaczenie. Elso ty też je masz i ja muszę cię na nie nakierować. Byś otworzyła się dla innych musisz zrozumieć siebie.

-Ale dlaczego opowiadasz mi o Simonie? Przecież nic mnie z nim nie łączy. On żył od zarania dziejów, a ja mam dopiero 17 , no niedługo 18 lat.

Nie Elso. Ty już nie będziesz miała 18 lat.

-Co? O co chodzi?! Umrę, to chcesz powiedzieć.-

Nie Elso. Ty nigdy nie umrzesz.

-Teraz to nic nie rozumiem. Chciałeś dać mi prawdę, ale ja nic nie wiem.-

Daj mi szansę. Simon przekazał swoje zdolności córce, a ona następnym pokoleniom mogłaby to zrobić.

-Ale nie żyje. Zabili ją ci z Rodu. Wygnali Simona i zabili żonę, która była w ciąży. Simon się na nich zemścił i zabił samotnie na wzgórzu. Po tym powstał ,,Lodowy Wierch’’. To wszystko wiem. Mówiłeś, że dasz mi prawdę, ale ja ją znam.-

Elso jesteś córką Simona.

-CO!? To nie prawda! Ja miałam rodziców. Zginęli w katastrofie na morzu i mam siostrę Annę. Simon nie może być moim ojcem! To niemożliwe! On żył tysiące lat temu!!

Ty też. Po urodzeniu zostałaś schowana w zamku. Twoja prawdziwa matka zginęła chroniąc cię własnym ciałem. To poświęcenie pozwoliło ci trwać do czasu gdy cię ktoś odnalazł. Młoda para królewska znalazła cię tysiące lat później w opuszczonym starym zamku. Przygarnęli się mówiąc, ze jesteś ich córką. Ale nie byłaś.

-To nie prawda!!!- krzyczała i miotała się.

Nigdy się nie zastanawiałaś, dlaczego ty jedyna masz moc. Dlaczego twoja siostra Anna nie ma takiego daru. Dlaczego ty jedyna miałaś piękne blond włosy. Zawsze byłaś inna i czułaś się sama. Nie znałaś prawdy. Gdy cię znaleziono zaczęłaś znów żyć i funkcjonować. Zaczęłaś rosnąć i przede wszystkim miałaś niezwykły dar ojca. Ja sam nie byłem świadom, że wciąż istniejesz. Nawet obdarzyłem mocą innego. Gdybym wiedział o tobie, Jack nie miał by moc lodu. Jakąś inną, może powietrza. Zawsze był z niego wolny duch.

Zobaczył, ze Elsa się powoli cofa więc stąpił całkowicie z nieba. Nie unosił się lecz szedł dostojnie po tafli wody. Wszyscy się odsunęli, ale Elsa została. Nie chciała na niego patrzeć. Nie wierzyła, że to prawda. Tyle lat żyła w złudzeniu…w kłamstwie. Poczuła ciepłe i przyjemne uczucie na policzku. Okazało się, że Księżyc chwycił ją delikatnie za brodę i zwrócił jej wzrok na nim. Miał przepiękne oczy i nierealną urodę. Jak mogła stać przed kimś takim jak on.

Elso. Przyjęłaś najgorszą wiadomość w życiu, ale prawdziwą. Przez całe swoje istnienie czułaś się niezrozumiała i samotna. Gdy obdarzyłem Jacka tą samą mocą, okazało się, że jest równie nieszczęśliwy co ty. Sprowadziłem go do ciebie. Dla ciebie i niego. I miałem racje. Moce się przyciągają i pragnął wzajemnie. Teraz gdy jesteście znów osobno widzę jak się rozpadacie. Dlatego chcę ci pomóc i jemu. Uratuję go, ale, musiałaś wiedzieć. Żebyś lepiej pojęła pokarzę ci.

Elsa poczuła lekki ucisk w głowie. Nagle gdy zamknęła oczy widziała obrazy z przeszłości. Simona i swoją matkę. Jaka jest do nich podobna. Włosy ma po mamie i ojcu, ale oczy zdecydowanie takie jak u Simona.

Rysy takie same i na pewno zdolności. Widziała jak ojciec pomagał ludziom, jak się rozwija i swoją moc. Nagle wszystko się skończyło. Jego wygnano, a matka została w Arendell. Przyszli do niej pewnej nocy, ale uciekła. Biegła długo, aż trafiła do zamku. Simona nie było. Zamknęła drzwi schowała ją w schowku. Usłyszała krzyki matki i  po chwili ciszę. To było jej pierwsze wspomnienie. Obrazy się rozmyły ukazały Simona jak mścił się na Rodzie Cienia. Nie zabijał ich…nie mógł, ale zamknął ich do końca życia. Zrozpaczony uciekł do swojego zamku. Nie zauważył jej. Siedziała cicho pogrążona we śnie. A on poszedł na skraj królestwa i się zabił. Zamienił się w lodową górę trwającą do dziś.

Księżyc zabrał rękę, ucisk w głowie i obrazy znikły. Elsa zobaczyła, że ma mokrą sukienkę. Rozglądała się sądząc, że może padało, ale nie. Ona płakała. Miała policzki we łzach i wciąż leciały kolejne przepełnione goryczą.

Teraz już wiesz. Wysłałem Jacka tutaj na misje. Miała ona na końcu wybór. Jack może zdecydować czy chce oddać nieśmiertelność, ale widzę, że to nie jego jest wybór. Elso mogę oddać ci życie wieczne ojca, które sobie odebrał z rozpaczy. Myślał, że jego ofiara odda życie tobie lub matce. Ale ty żyjesz i to jego dar. Jeżeli go nie przyjmiesz zrozumiem, ale musisz podjąć teraz decyzję.

I znów to samo. Zakłopotanie i niewiedza. Co ma zrobić? Ojciec zabił się, aby ją wskrzesić, ale ona żyła. To była jego ofiara. Musi ją przyjąć. I nagle zobaczyła Jacka. Od jakiegoś czasu się, martwiła jak będzie potem. Co będzie za 10 za 20 lat, albo jak będzie staruszką i umrze. Nie może na to pozwolić. Chce przyjąć ofiarę i byś z Jackiem na zawsze. Znów popatrzyła na twarz Księżyca. Zobaczyła ponownie jego szczery uśmiech. Wiedziała, że już wie.

Poczuła nagle, ze się unosi. Czułą się lekko i swobodnie. Wyzwolona od ograniczeń, jakim był czas. Wiedział, że to się dzieje. Staje się nieśmiertelna. Bariera śmierci została zagięta i poczuła przypływ mocy. Wróciła z powrotem na ziemię, ale jakoś nie chciała wracać. Chciała latać wszędzie i czuć się wolną. Otworzyła powoli oczy i spojrzała na jego rozpromienioną twarz.

Ojciec nareszcie odnalazł spokój. Chciał tego dla ciebie. Marzył o przekazaniu dziedzictwa i to zrobił. Jego dusza jest teraz wolna. Wzięłaś na barki więcej niż samą prawdę, więc daję ci to. Jest to jedno życzenie. Jakbyś czegoś chciała ode mnie wezwij mnie, a ci pomogę.

Elsa teraz trzymała w dłoni mały błękitny kryształ. Wyglądał jak ten Jacka. Kamień strażnika.

Był identyczny jakby był jego bliźniakiem. Ze środka wychodziło jasne niebieskie światło. Czułą jego przyjemne ciepło i zarazem chłód.

-Strażnicy też mają jedno życzenie?- usłyszała przyjemny śmiech w głowie.

Nie. Strażnicy i tak mają za dobrze ze mną. Ostatnio Jack i tak się skarżył. Nawet w myślach powiedział mi, że jestem ostatnim łajdakiem, dlatego go wysłałem do ciebie. Wiedziałem, że taka osoba jak ty, go ustawi.  Nie jestem dżinem z ludzkich opowieści. Chcę dać światu co najlepsze, ale ludzie sami muszą tego chcieć. Muszą sobie pomagać i się do tego przyczynić.

-Pomożesz teraz Jackowi?-

Tak, pomogę mu. Szczerze zawsze był moim ulubieńcem. Mówił prawdę i był prawdziwy. Zawsze cieszył się ze wszystkiego, ale ostatnio się zagubił. Gdy cię odnalazł… On naprawdę cię kocha.

-Wiem. Ja też. Zrobię dla niego wszystko.-

Widzę. Proszę to dla ciebie. Jest to miecz Elnor. Ma moc przecięcia zaklęcia wiążącego. Musisz wbić go w znak na ramieniu Jacka lub Mroka. Dalej on będzie wiedział co zrobić.

Elsa wzięła miecz w dłonie. Była przez chwile pewna, że ten gigant położy ja swym ciężarem na ziemię, ale on naglę się zmniejszył. Zmienił kształt i wielkość. Wyglądał teraz jak piękny i zabójczy sztylet. Połyskiwał w

ciemnościach własnym światłem. Był srebrny i widniały na nim takie same znaki co na Księżycu. Po prostu zrobione z czystego złota. Elsa oderwała wzrok i wróciła do Księżyca.

-Dziękuję!- powiedziała, znów płacząc. Musnął delikatnie ręką jej twarz ścierając łzę z policzka.

Nie musisz. To ci się należy. Po tylu latach jesteś szczęśliwa. Musisz o to walczyć. Ale pamiętaj ,niektóre rzeczy się nie zmieniają.

Po tych słowach jego osoba i blask, zaczęły zanikać. Oddalał się coraz bardziej w kierunku jeziora i znów w niego wstąpił. Po chwili ciemność została przerwana i Księżyc znów oświetlał okolice swoim blaskiem. Elsa stała tak przez chwilę patrząc na jego srebrną tarczę, a potem przeniosła wzrok na nóż. Wiedziała co musi zrobić. Miał już plan jak obić Jacka. Jak go uwolnić, aby był znów z nią…teraz już na zawsze.

Poczuła rękę na ramieniu. Odwróciła się pochopnie i zobaczyła siostrę. Tylko czy może ją teraz tak nazywać. Była z nią przez prawie 18 lat, a teraz okazuje się, że ich więzi to fałsz.

-Elsa. Ja zawszę będę cię uważać za swoją siostrę, ale jeżeli ty nie…- nie dokończyła bo Elsa upuściła

sztylet i rzuciła się jej w ramiona. Zaczęła szeptać do ucha

-Zawsze będziesz moją małą siostrzyczką.- trwały tak przez chwilę, a łzy spływały im po policzkach. Rodzina to ludzie, którzy cię kochają, a nie więzi krwi…

Elsa wiedziała to i teraz rozpocznie się walka o jednego z nich. O Jacka…