Rozdział 41 Przyjaciel czy Opiekun?

Przepraszam za opóźnienie, ale net mi wciąż nie chodzi, ale i tak napisałam go na telefonie. Nie gniewajcie się za błędy...wciąż się uczę polskiego, a pośpiech mi nie służy. Nie będę przeciągać i miłego czytania.

Może ten rozdział wam się spodoba!!!! 

Jack podniósł rękę ku twarzy i gwizdną palcami. Echo rozniosło ten odgłos dalej korytarzami w głąb pałacu. Był troszkę zniekształcony przez głośnie chrapania Kristoffa. Jack stał zwrócony w stronę jednego przejścia uśmiechał się radośnie i chyba na kogoś lub coś czekał. Elsa od tak dawna nie widziała jego uśmiechu. Oczywiście gdy był pod władzą Mroka czasami to robił, ale to nie był on. Teraz jest tu z nią i jest bezpieczny. Nawet nie zauważyła kiedy do niego podeszła i zaczęła przeplatać swoje palce z jego. Odwrócił się zdziwiony w jej kierunku. Posłał jej ulubiony z uśmiechów, trochę łobuzerski, ale czuły i ciepły.

-Królowo poddani patrzą…- jego wzrok powędrował do leżącego Kristoffa i klęczącej koło niego Anny. Kristoff jeszcze się nie rozbudził, ale był już bliski. Anna gładziła go po głowie mówiąc coś cicho.

-Nie prawda. Walnęłam jednego i teraz śpi. Więc mamy czas dla siebie. –Jack roześmiał się, pokazując swoje białe zęby. Chyba to co powiedziała na temat Kristoffa poprawia mu i tak dobry humor. Spostrzegła także, że czerń, która kiedyś spowijała jego śnieżnobiałe włosy znikał nie pozostawiając najmniejszego śladu. Jego oczy znów lśniły błękitem i sam Jack był rozpromieniony. Jak ona za nim tęskniła. Teraz to on wykonał śmiały ruch. Jeszcze trochę nie pewnie sięgną ją ręką na pasie i przybliżył do siebie. Poczuła, że taki niby mały gest, ale cała krew spłynęła jej do policzków. Znów się zaśmiał.

-Brakowało mi tego…- powiedział rozmarzonym głosek, gładząc jej pewnie czerwony od rumieńców policzek. Nie wiedzieć czemu, ale wiedziała, że teraz robi się jeszcze bardziej czerwona.

-To upokarzające…- dotknęła ręką drugiej strony poczerwieniałej twarzy.

 -Dlaczego? Ja uważam, że to śliczne. Ja nigdy nie będę mógł się rumienić. Chyba, że Kristoff zrealizuje swoje groźby i mnie lekko podwędzi. Może wtedy troszkę się opalę.- Elsa nie mogła powstrzymać parsknięcia śmiechem. Wtuliła się w jego tors nasłuchując pracy jago serca. Już myślała, że tylko jej tak szaleje w piersi, ale nie. Jemu dudniło teraz z dwojoną siłą. Może ze zmęczenia, ale miała skrytą nadzieję, że to dzięki niej. Uśmiechnęła się pod nosem i spostrzegła, że ukradkowo się jej przygląda.

-O o chodzi?- spytała zdziwiona. Jack jakby świdrował ją wzrokiem, jakby zrobiła mu coś dziwnego.

-Nic. Tylko tyle razy próbowano mi cię wymazać z pamięci, a teraz jesteś tu ze mną i jakoś próbuję cię utrwalić. Nie chcę cię po raz kolejny tracić Elso. Ani z oczu ani przede wszystkim z pamięci.- Else zatkało. Jack mówił jej często coś miłego, ale to było przesłodkie.

-Jack już nigdy mnie nie stracisz…obiecuję.

-Nie możesz obiecać. Zawsze coś może stanąć nam na przeszkodzie. Na przykład ja jestem nieśmiertelny a ty…- nie dokończył, bo Elsa zatkała mu usta jednym palce. Zamroziła mu wargi, ale po chwili lód łączący je znikną.

-A ja także jestem nieśmiertelna.- powiedziała z dumą i szczerą radością. Myślała, że Jack zacznie skakać lub fruwać w powietrzu, ale on miał cały czas zdziwioną minę.

-Jesteś…Zostałaś…-

-Obdarzoną tak!-

-Jak? Kiedy? Dlaczego wcześniej nie powiedziałaś?-

-No przedtem byłeś opętany, a potem walczyłeś na śmierć i życie, jakoś wyleciało mi z głowy… Powiedział wzruszając teatralnie ramionami. Jeszcze wywróciła oczami i wróciła do Jack. Wciąż był zamyślony i zaskoczony.

-O co chodzi? Myślałam, że się ucieszysz. Ja sądziłam że jak będziemy razem to i wieczność. Może nie chcesz zrozumiem…- Już chciała odejść od niego i nawet zrobiła parę kroków, ale Jack ją pociągną, że zrobiła obrót i wylądowała w jego mocnym objęciu. Uśmiechał się promiennie, a zdziwienie uciekło tak szybko jak się pojawiło.

-Elso. Myślisz, że nie chcę z tobą spędzić wieczności. Oczywiście, że chcę. Cały czas martwiłem się jak będzie za parę lat, ale teraz nie muszę. Kocham cię i liczysz się tylko ty. Życie w nieśmiertelności po tym jak cię poznałem byłoby bez sensu. Już mówiłem to Księżycowi, że po twoim odejściu ja też będę chciał. –Elsa wzdrygnęła się na myśl, że mógłby popełnić samobójstwo tak jak jej ojciec, ale Jack ciągną dalej bacznie jej się przyglądając.

-Elso bardzo cię kocham i chcę spędzić resztę wieczności razem z tobą.- Elsie dudniło w uszach, przed oczami zaczęły jej latać mroczki, ale nie spuszczała wzroku od twarzy Jacka. Postarał się skupić, ale nie było łatwo. Miał wrażenie, że zaraz zemdleje, a to było by jeszcze bardziej wstydliwe niż nic nie znaczące teraz rumieńce. Jack powiedział, że ją Kocha. E tam kocha…powiedział, że chcę byś z nią do końca…świata. Co powiedzieć. Jej słowa nie ułożą się tak ładnie jak jego po tej wypowiedzi. Już chciała się odezwać, ale pocałował ją. Jak można by to opisać. Było cudownie. Chciała byś silna, ale tak dawno go przy niej nie było, że prawie zapomniała jak on świetnie całował. Niby był zamrożony, ale jego usta przy zetknięciu z nią, tak jak całe ciało, robiło się ciepłe. Robił to z niesłychaną delikatnością, ale też z wielkim uczuciem. Elsa w pełni się mu oddała i też zaczęła się udzielać. Wtuliła się w niego mocniej dotykając jego włosów. Drugą ręką dotykała jego torsu. Teraz poczuła jak szybko oddychał i jak waliło mu serce. Przez chwilę się bała, że mu wyskoczy, ale on tylko się uśmiechną i wrócił do całowania. Jeździła ręką po jego boku, aż natknęła się na wyszarpaną w pancerzu dziurę. Dotknęła przez przypadek ją lekko, a Jack cicho syknął. Oderwała się od niego i spojrzała na jego ramie. Symbol wiążący jakby się jarzył, ale po woli zmieniał kształt. Spojrzała przestraszona na twarz Jack, który zrozumiał jej zachowanie.

-To nic. Troszkę piecze. Nic mi nie jest Elso, nie musisz się martwić.- chciał ją uspokoić, ale troszkę mu się nie powiodło.

Nie wyglądało to dobrze. Dziwny świecący lekko ogniem znak jakby wił się na jego ciele. Nie wiedziała co począć i czy to jest normalne. Ale przecież ugodziła go w pierś sztyletem, który rozerwał łączącą go więź z Mrokiem, a to z pewnością nie jest normalne.

-Może Księżyc popełnił błąd. Jeżeli ci się coś stanie. Przez chwilę nie żyłeś. Czułam jak dopiero po chwili zaczęło bić twoje serce…- żaliła się z tej okropnej chwili, a Jack znów ją mocno objął. Zaczął oswoić jej niesforny kosmyk wsadzając jej go na ucho. Potem zaczął cicho i delikatnie szeptać.

-Nie zależnie od tego co się może stać, jesteśmy razem, a to mi wystarcza.- mogliby tak stać wtuleni w siebie zawsze, ale w korytarzu doszedł ich dziwny szum. Elsa poczuła chwilowy niepokój, ale Jack był oazą spokoju, Nawet nie poczuła jak jego mięśnie się napinają. Wpatrywał się w miejsce z którego dochodził dźwięk i się znów  uśmiechnął.

-Jest już! – powiedział radośnie z lekkim zdziwieniem.

-Cholera jednak jest szybki. Właśnie będę miał koszmary przez wiele stuleci.

-Co kto to i jakie koszmary?- dopytywała się. Nie wiedziała o co chodzi i naprawdę zaczęła się denerwować. Jack wreszcie na nią spojrzał i znów powrócił łobuzerski uśmieszek.

-Wezwałem mojego starego przyjaciela. Kiedyś się założyliśmy, że jak pojawią się jakieś problemy i gdy go wezwę, mówił z przekonaniem ,że przybiegnie z końca świata w niecały dzień. I właśnie przegrałem. Będę musiał mu czesać włochaty tyłek przez godzinę…- właśnie zaklął pod nosem w jakimś dziwnym nieznanym języku, ale go zrozumiała. Spojrzał na nią i znów się wyszczerzył.

-Przepraszam, że musiałaś tego słuchać. Będę się musiał przyzwyczaić, że znasz język Obdarzonych. Koniec świńskich kawałów…- Elsa chciała już coś odpowiedzieć, ale zagłuszył ją głośny jęk Anny. Od razu spojrzała w jej stronę i sama krzyknęła. Przed nim stał nie wielki, ale ogromny wilk. Te, które pokonała w lesie były tylko lekko przerośnięte, ale ten… Sierść miał białą jak włosy Jacka śnieżnobiałe. Potężne ciało, a przede wszytkim łapy wyposażone w błękitne lodowe pazury. Do tego dochodziły piękne lecz zarazem groźne niebieskie oczy, dziwnie podobne do Jacka. Ogólnie bardzo był do niego podobny.

Nie mylisz się, jesteśmy podobni.

Znów usłyszała jakiś głos w głowie i zaczęła się rozglądać kto to mógł byś. Jack roześmiał się i poprowadził ją w stronę wilka.

-Elso to jest mój opiekun.-

-C-o?- spytała niemrawo, bo wciąż wpatrywała się wielkimi oczami w białą postać. Jack wciąż chichocząc zaczął jej tłumaczyć.

-Każdy Obdarzony dostaje swojego opiekuna, gdy no nie wie kim jest. Ja jedyny się od razu nie domyśliłem i Księżyc go do mnie przydzielił. Jakbyś ty Elso na przykład została stworzona w osamotnieniu i mnie nie poznała też byś kogoś takiego miała. –Elsa pokiwała wolno głową, a wilk jakby się wyszczerzył w uśmiechu.

Muszę go nieustannie pilnować. Ten chłoptaś zawsze pakuję się w kłopotu i z trudem wychodzi z tego cało.

-Jako, że teraz przeżyłem bez ciebie to muszę się z tobą nie zgodzić.- odburknął.

Tak jasne. A ten incydent w Moskwie, albo w Neapolu lub w Rzymie i nie wspomnę o Pizie.

-Pizie?- spytała Elsa, wciąż poszukując źródła głosu.

-Yyy…Powiedźmy, że krzywa wieża w Pizie nie zawsze była krzywa.

Została zakrzywiona przez niego. Albo nie wytrzymała twojego ciężaru, albo zdołowałeś ją psychicznie.

-Ej wiesz przecież jak to było!- Podszedł bliżej do wilka wskazując groźnie palcem

Teraz Elsa zrozumiała z lekkim opóźnieniem, że ten głos słyszany w jej głowie pochodzi od tego wilka.

Jeśli mogę się wtrącić to nie wilka. Jestem o wiele wyżej w hierarchii niż te pozbawione oswojenia bestie.

-Tak, a ty jesteś udomowionym pieskiem. Bo uwierzę.- powiedział z drwiną Jack. Elsa niepewnie wreszcie odzyskała trzeźwość umysłu.

-Słyszysz co myślę?- zdziwiła się i lekko wystraszyła. Co mógłby wyczytać z jej głowy. Odruchowo się zarumieniła.

Nie do końca. Wychwytuję tylko te myśli, które krążą w głowach jakby z lekkim okrzykiem. Jakbyś myślała o czymś tak, jakbyś krzyczała to wtedy to usłyszę.

Elsa od razu jakoś się uspokoiła. Jej głowa została uspokojona. Pomyśleć ile mógłby w niej wyłapać chwil o których nie powinna wspominać. Znów się zarumieniła i zaczęła szybko mówić, aby ochłonąć.

-A więc po co wezwałeś swojego opiekuna. Przecież już nic nam nie grozi.- Jack nie od razu odpowiedział. Popatrzył znacząco na przyjaciela i mogłaby się założyć, że właśnie coś mu przekazuje. Po chwili dopiero popatrzył na nią z wymuszonym uśmieszkiem, który miał zmienić temat.

-Chciałem się rozerwać i przy okazji sprawdzić czy mnie nie oszukiwał z tym swoim bieganiem. W końcu jesteśmy w innej krainie…- to było całkiem logiczne, ale była przekonana, że czegoś jej nie mówi.

A właśnie! Jesteś mi winny czesanie. Wybierz jakąś dobrą szczotkę, bo chyba mam dużego kołtuna na…

-Oszczędź mi na chwilę szczegół. Naprawdę zero wyczucia. Niedawno omal nie zginąłem, z teraz mnie torturujesz….Też mi opiekun.- prychną na niego i wrócił wzrokiem do Elsy.

Ale i tak nie zapomnę. Uwierz, ja też żyję wiecznie… Dobra to co przejdziemy się? Dawno razem nie biegaliśmy.

-To prawda. –spojrzał rozpromieniony na Elsę.

-Chcesz się przejechać?- spytał łobuzersko się uśmiechając.

-No nie wiem…- chciała zaprzeczyć, ale po chwili Jack już ją poderwał od ziemi i teraz siedziała na gigantycznym wilku obtoczona wszędzie miękkim śnieżno białym futrem. Popatrzyła na podnieconą twarz Jacka i ogniki w jego oczach.

-Gotowa? Tylko trzymaj się mocno. To będzie ostra jazda…