Rozdział 44 Zawsze coś...

 Krótki, bo miałam dużo nauki, ale następny już się tworzy. Jutro będzie o wiele ciekawszy. Miłego czytania!

-Kristoff czy ty musisz się tak obżerać- spytał zniesmaczony Jack. Chris robił właśnie ten sam grymas.

-No co! Jestem głodny!!- powiedział to bardzo niewyraźnie z buzią pełną plasków. Nie przeżuł jeszcze wszystkiego i bezpośrednio wlał sobie sos czekoladowy do ust.

-Raczej byłeś jakąś godzinę temu. Teraz wyglądasz jak spasione prosie. Chyba zawołam rzeźnika, bo zaczyna zajeżdżać jak w chlewiku.- machał sobie teatralnie przed nosem, robią obrzydzoną minę. Dziewczyny i Chris zachichotali.

-Czy przypadkiem spodnie ci na szwach nie pękają?- spytał Chris.

-N- ii-e- kolejna porcja trafiła mu do buzi.

-No stary, twoje gacie nie są już takie mocne. Zawsze może ci pójść oczko na tyle.

-Hej miałeś o tym nie wspominać!-

-A ty możesz przestać mlaskać…-

-Jak tu człowiek może sobie w spokoju zjeść?- Wstał wreszcie od stołu i widać było wybity brzuch spod bluzki. Wszyscy znów się zaśmiali. Kristoff popatrzył na siebie i rzucił im gniewne spojrzenie.

-Yyy… To same mięśnie!-

-Jasne.- powiedziała Elsa ledwo utrzymując się od śmiechu. Jack pokazał głową w stronę wyjścia i nie musiał nic więcej robić. Elsa od razu poszła za nim. Miała wrażenie, że Chris cały czas ją obserwuję, jakby miała zrobić coś Jackowi. On nie zaważał na to, lecz poszedł dalej. Nie chciał się zatrzymać, szedł wciąż przed siebie, kierując ich na dziedziniec. Elsa ledwo dotrzymywała mu kroku, nie mówiąc o pełnym żołądku jako balast. Lekko zdyszana, wreszcie zobaczyła upragniony widok. Jack staną, ale nie odwrócił się do niej. Miała wrażenie, że coś go trapi. Miała już niemiłe przeczucie, że czeka ją jakaś nie miła niespodzianka. Odetchnęła głęboko i podeszła powoli do niego. Nawet gdy położyła mu rękę na ramieniu, był jakiś nieobecny. Szukała jego wzroku lecz na próżno. Wreszcie uśmiechnął się w jakiś wymuszony sposób.

-Pięknie prawda.- patrzył jak słońce jest wysoko na przepięknym błękicie nieba. Nie było bez chmurnie, ale wyglądały teraz jak kłębiaste obłoczki, tworzące masę kształtów.

-Tak. –musiała to przyznać, ale wiedziała, że nie to chciał jej powiedzieć. Długo czekała i wreszcie musiała zrobić pierwszy krok.

-Jack czy coś się stało?- zapytała z lekką obawą w głosie. Dopiero teraz spojrzał na nią ze zdziwieniem i czymś tajemniczym w oczach. Nie mogła się skupić. Włosy lśniły mu bielą, a oczy błyszczały błękitem nieba. Do tego właśnie oświetlało go słońce, więc stał w jasnej poświacie. Uśmiechnął się i ujął jej dłoń.

-Nic złego… Naprawdę!-

-To dlaczego jesteś taki nieobecny…- teraz to wiedział a na pewno, że z czymś się waha.

-Możesz mi wszystko powiedziesz. Wiesz o tym prawda?-

-Oczywiście, ale…- odwrócił wzrok i puścił jej rękę. Chodził niespokojnie tam i z powrotem. Wreszcie odetchnął i spojrzał na nią. Pewnie zobaczył niepewną minę, więc znów do niej podszedł.

-Pamiętasz jak ci opowiadałem, że w naturze wszystko musi zachować równowagę?-

-Tak. Mówiłeś, że jak Księżyc was Obdarzał musiał znajdywać dary przeciwne do innych.

-Właśnie…- uśmiechnął się i sapnął z ulgą.

-No więc…tego. Elizabeth poświęciła swoją nieśmiertelność dla Kristoffa, ale także zwróciła swoją moc. Teraz aby wszystko wróciło do normy, Księżyc wybrał jej następcę.

-Naprawdę? Wiesz kto to?- Jack potrząsną głową.

-To nie wszystko. Wiesz, że pokonałem Mroka i teraz on też odszedł…

-Czyli brakuję jedności. Ktoś otrzyma jego dar. –stwierdziła z lekkim lękiem. Ostatni właściciel tej umiejętności, chciał zawładnąć światem.

-Tak. Te dwie osoby zostały wybrane i możliwe, że nie są jeszcze tego świadome.

-Niby dlaczego? Nie mógł im się objawić Księżyc i wyjaśnić wszystko?-

-Elso… do Księżyca należy Obdarowywanie. Dał moc mi, Mrokowi, Nordowi i pozostałym strażnikom, ale do zachowania równowagi dąży sama natura. Księżyc nie ma pojęcia kto ma te moce. Zostały podarowane osobom, które najbardziej charakteryzuje dana umiejętność.

-Czekaj ja wciąż nie rozumiem.

-Ja też, ale wciąż pozostaje ostatnie. Elizabeth odwiedził mnie.

-Co? Kiedy?-

-W pałacu, tuż po tym jak odeszła z Księżycem. Dostała polecenie, aby wyznaczyć mi zadanie.- zatrzymał się tu na chwilę, wypatrując zmian na twarzy Elsy. Ona już chyba widziała o co chodzi.

-Jack…To szaleństwo! Jak niby mamy ich znaleźdź?-

-A myślisz, że Chris zaszczycił mnie swoją włochatą obecnością, jakbym nie miał zadania?- uśmiechnął się łobuzersko.

-Ale przecież nie było go gdy zjawiłeś się tutaj. Mówiłeś tak samo, że zostałeś wysłany na misje.-

-Tak, ale przez Księżyc w określonym celu prawda. Mówił ci o tym.- przenikał ją wzrokiem. Skąd wiedział o jej rozmowie przy jeziorze? On tylko znów się wyszczerzył.

-Podejrzewałem, że Księżyc ci powiedział. Nie mogłabyś stać się nieśmiertelna, od tak. Musiał ktoś ci ją oddać lub podarować z mocą. Ale dar miałaś po ojcu.-

-Tak. Po Simonie.- staną jak wryty.

-Po kim? Simonie? Tym Simonie? Pierwszym Obdarzonym?

-Tak. Myślałam, że wiesz?-

-Nie! Wiedziałem, że masz dar po ojcu, który musiał byś obdarowany, ale jakoś mi się nie zgadzało, bo ja jestem panem Lodu. A więc wszystko jasne. Jesteś jego córką i dostałaś ją  po nim.- Elsa pokiwała głową.

-Ale jak? Skąd? Przecież nie byłaś nieśmiertelna, gdy cię poznałem.-

-Księżyc opowiedział mi jak to było ze mną.- Elsa po chwili jeszcze bardziej go zdziwiła i zaszokowała. Mówiła, o tym jak Simon poświęcił się dla niej, a Księżyc o niej nie wiedział. Jak żyła nieświadoma i jak on dostał moc.

-Miałbym teraz moc wiatru? Super!- Elsa uśmiechnęła się szeroko.

-Pasuję to do ciebie bardziej…Ale Jack, jak masz zamiar znaleźdź nawet za pomocą Chrisa tych dwoje?

-Oczywiście pójdziemy najpierw w pewne miejsce. Zawsze chciałem ci je pokazać.

-Domek Baby Jagi.- Jack zaśmiał się.

-Nie. Ale byłaś blisko. Co powiesz na domek Św. Mikołaja?

-Naprawdę? O rany! Jasne z przyjemnością, tylko co z królestwem?

-Przecież jest Anna. Nie może cię zastąpić?- to wcale nie głupi pomysł, tylko, że Rada nie ufa jej siostrze i dlatego nie może jej powierzyć władzy. Do tego dochodzi jej przymuszone małżeństwo. Zostało tak mało czasu. Jeszcze Jack nic nie wie. Poczuła jak coś przewraca jej się w żołądku. Popatrzyła na jego wyczekującą minę.

-Chyba mam pomysł…