Rozdział 24 Ogień, żądza i ból...

  Jacka stał jak słup, kiedy ona patrzyła na niego z takim uczuciem, aż bolała go głowa. Może to od wypadku, ale jednak nie. Jak mogła coś takiego powiedzieć! O mało się nie załamał po jej ,,niby’’ śmierci, a teraz zjawia się tu po ponad 200 latach, że niby go wciąż kocha. Nie mówiąc i wspominając o drobnym szczególe, że chciała go sfajczyć z całym lasem.

Gdzie była kiedy on zmagał się ze swymi uczuciami, z mrokiem z samotnością.

-Mrok…- powiedział szeptem mrugając szybko.

-Tak Jack. Mrok.-

-Czyli to on! Prawda? On ci pomógł…-

-Tak! On jeden oprócz ciebie.-

-Elizabeth jemu nie można ufać! On jest zły! Wykorzysta cię do okropnych celów…-

-Niby jakich?! Obiecał mi coś co chcę posiąść za wszelką cenę.-

-On nic ci nie da. Potrafi tylko zawodzić i niszczyć. Nie obiecał ci nic. Dostaniesz tylko ból-

-Oj wątpię w to. To czego ja pragnę, on również chce posiąść. Chcę tego i dostanie, tak jak ja.-

-Niby co takiego…-

-Ciebie.-

-Co?!-

-Ciebie Jack! On chcę cię mieć po swojej stronie, a ja nie pogardzę częścią ciebie.-

-Elizabeth. Ja nigdy do ciebie nie wrócę. Kocham kogoś innego. Przykro mi. Ale ja już oddałem jej serce i ani Mrok i ani ty tego nie zmieni.- patrzył na nią z obawą jak to przyjmie. Starał się dobierać dobrze słowa, aby jej nie zdenerwować. Jakby rzuciła się na niego miałaby przewagę. Wciąż ledwo stał o własnych siłach, wspierając się laską.

Zacmokała i znów zaczęła przechodzić nerwowo po sali. Było w niej ciemno, a światło pochodziło z małych ogników pochodni, widzących na ścianach. Podłoga była w barwie ciemnej czerwieni jak krew…Przeszedł go lekki dreszcz gdy o tym pomyślał. Było tu chłodno i to tylko sprawiało, że nie chciał wybiec stąd z wrzaskiem. No oprócz obrażeń. Stał po środku sali. Była wielka z oddalonym w górę sufitem z wielkim kryształowym żyrandolem. Jego blask był bardzo słaby w kolorze szkarłatu. Zamiast przeźroczystych kamieni był czerwone. Nie widział nic pod ścianami. Było pusto…choć coś tam stało. Jakiś mały stoliczek. Jack wytężał wzrok, ale nic nie dostrzegł w tym półmroku.

-Jeszcze mój drogi zmienisz zdanie.-

-Raczej wątpię.- Jack poczuł ściskanie w żołądku i napinanie się mięśni. Dziwne, ale czuł, że nie powinien tu dłużej sterczeć.

-Elizabeth dziękuję za miłe zaproszenie i gościnę, ale chyba pójdę się przewietrzyć.-

-Jack, Jack, Jack zawsze byłeś zawsze taki wyluzowany i ironiczny. To w tobie kocham. Ale nigdzie stąd nie wyjdziesz. No bo widzisz nie skończyłam wszystkiego z tobą.-

Jack zaczął się wycofywać do widocznych w oddali drzwi, gdy zdarzył się z czymś. Odepchnęło go to z taką mocą, że upadł na ziemię. Jego rany otworzyły się sprawiając ból rozlewający się po całym ciele. Przewracał się z boku na bok wijąc się. Jak takie oparzenia mogą tak boleć.

-Widzisz Jack, znajdujesz się właśnie w moim kręgu. Kręgu ognia. To tak strefa, z której nie pozwolę ci wyjść. Chyba, że ja tego zechcę.

Jack właśnie zrozumiał. Był w pułapce. Ognisty krąg stworzony przez Elizabeth więził go nie pozwalając wyjść. Rany które nosił na ciele, nie goją się. Ten ból nie jest normalny, tak jak pożar który go stworzył. To była Elizabeth.

-Przykro mi, że sprawiam ci ból, ale inaczej nie chcesz ze mną być. Wolisz tę sukę z Arendell! Co ty w niej widzisz? Jest beznadziejna. Umie tylko wrzeszczeć, że jest sama i nie umie opanować swych mocy.-

Jack złapał ledwo dech. Ból paraliżował go, nie mógł się poruszać. Jednak udało mu się odkręcić głowę w jej stronę. Była wściekła. Znów widział płomienie, które powstawały w jej dłoniach. Ścisnęła mocno pięści i oddychała szybko. Po chwili zgasły.

-Elizabeth. Ty też taka byłaś.-

Popatrzyła na niego z wściekłością.

-Co?! Nieprawda. Ja zawsze byłam wyjątkowa. Zawsze mi to mówiłeś. Za to mnie kochałeś i będziesz kochać. Nie porównuj mnie z tą…- krzyczał podchodząc nerwowo w stronę Jacka.

-Nie Elizabeth! Nigdy nie będę cię kochać! Nasza miłość nie była prawdziwa. To było chore masochistyczne przywiązanie. Niszczyliśmy się nawzajem.-

-Trudno…Ja nie żałuję i ty też już nie będziesz. Zamierzam cię zmusić do miłości do mnie. Jeżeli tak bardzo się upierasz.

-Nigdy!- jego głos odbił się od ścian głośnym echem.

Jack poczuł znów wściekły ból. Jakby jego krew była ogniem. Wszystko go bolało, piekło. Na jego skórze pojawił się pot i pierwszy raz od przemiany poczerwieniał. Były teraz widoczne wszystkie jego niebieskawe żyły. Oczy miał ściśnięte i wszystko napięte. Wił się teraz na kamiennej posadzce i krzyczał. Elizabeth stała przez chwilę nie wzruszona, a potem poszła do tego drobnego niewidocznego dla Jacka stolika. Wzięła coś z niego. Blask odbił się od tego rzucając promień na Jacka. Znieruchomiał, a ból przestał być aż tak uciążliwy. Był teraz z powrotem sparaliżowany.  Oddychał ciężko i nierówno. Kolory powracały. Chłód kamienia na którym leżał dawał mu przyjemną i zimną ulgę.

Otworzył oczy i zobaczył Elizabeth  kucającą obok niego. W ręku okazało się, że trzyma nóż.

Był bardzo dziwny. Biło od niego jakieś mroczne światło. Na rękojeści widział takie same symbole co na jej rękach. Ogniste, wypalone. Płonęły i błyszczały. Sam nóż był drobny, ale o długim cienkim ostrzu. Jack odruchowo przełknął głośno ślinę.

Zaczęła go głaskać po głowie mierzwiąc włosy.

-Oj kochany. Jakby miłość była prosta. Czasem przechodzi przez ból. Ty go nie czułeś od dawna. Nie martw się, to się zmieni. Gdy z tobą skończę nareszcie będziemy razem.

Chciał przybliżyć się do niego jeszcze bardzie, ale Jack odsunął się lekko od niej.

Urażona sprawiła mu kolejną falę bólu. Teraz leżał głową do góry, a ona pochylała się do niego. Nie mógł protestować….

Zaczęła kreślić na jego rękach podobne symbole do swoich. Znów we krwi poczuł ogień. Chciał walczyć, krzyczeć, ale nie mógł. Napinał wszystkie mięśnie, adrenalina pulsowała mu w żyłach tak jak płomienie, ale leżał wciąż bez ruchu.

W jego głowie pobrzmiewały jej słowa ,,Kiedy z tobą skończę będziesz nareszcie mój’’.

Z policzku spłynęła mu łza. Pomyślał o Elsie. Chciał być przy niej…Zobaczyć ją. To było jego ostatnie pozytywne myślenie, że kiedyś ją zobaczy. Elizabeth kreśliła po kolei znaki na jednej i na drugiej ręce. Ból był straszny, a on myślał o niej. Nagle znikła. Uczucie do niej, jej twarz…wszystko co kochał. Znikło. Został sam ból i zrodziło się nowe uczucie. Żądza o jakiej nie miał pojęcia.

-Teraz należysz do mnie. A ta suka zapłaci, że dałeś jej choć kilka chwil swojej miłości…